Η σύγκρια: Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη Διαγωνισμός

O  http://heartbeatradio.eu/ και οι εκδόσεις Σαββάλας
σας δίνουν την ευκαιρία να κερδίσετε 2 αντίτυπα του βιβλίου Η σύγκρια της  Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη
Για να πάρετε μέρος στον διαγωνισμό μας θα πρέπει να κάνετε:
1. Like στη σελίδα μας στο facebook,

https://www.facebook.com/radiomusicheartbeat

& να ενταχθείτε στην ομάδα μας

https://www.facebook.com/groups/715762981874847/

3. Like στη φωτογραφία του διαγωνισμού, αφήστε το σχόλιό σας και δημόσια κοινοποίηση στον τοίχο σας!
4. Συντονιστείτε στον http://heartbeatradio.eu/ για να μάθετε αν είστε εσείς η/ο τυχερός ακροατής μας!!
Την Τετάρτη 16/11/16 στις 22:00~00:00 θα κληρωθούν 2 αντίτυπα του βιβλίου Η σύγκρια της  Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη  στην εκπομπή Mea Culpa με την Konstandina Alberti 

Στη Μέσα Μάνη των τελευταίων χρόνων του 19ου αιώνα οι κοινωνικές τάξεις διαμορφώνονται με βάση τα πόσα αγόρια έχει η κάθε οικογένεια. Τα ‘’ντουφέκια’’, όπως τα αποκαλούν, είναι αυτά που δίνουν κύρος σε κάθε πατριά καθώς τα ‘’ντουφέκια’’, και όχι τα ‘’φυληκά’’,  θα την υπερασπιστούν από τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς κινδύνους που τυχόν αντιμετωπίσει. Η τεκνοποίηση λοιπόν και δη αρσενικών είναι κατά κάποιον τρόπο ιερή αποστολή στις πατριαρχικές κοινωνίες της Μάνης. 

     Έτσι όταν η Χρύσα, η νύφη του προύχοντα Σκυλόγγονου, μετά από τέσσερα χρόνια ευτυχισμένου γάμου με τον Περγαντή δεν έχει τεκνοποιήσει ακόμη, οι φόβοι των γονιών του άντρα της πως η γενιά τους θα σβήσει εδώ όλο και αυξάνονται... Τότε, η πεθερά της Χρύσας, η Στράταινα, θα δώσει την λύση, η οποία δεν είναι άλλη από την αναβίωση του άγραφου νόμου της σύγκριας (συν+κυρία,  οι δυο κυρίες του σπιτιού.), σύμφωνα με τον οποίο μια νέα κοπέλα επιλέγεται για να αναλάβει αυτή να φέρει στον κόσμο ‘’ντουφέκια’’.

     Η Στράταινα επιλέγει μαζί με την Χρύσα για σύγκρια του Περγαντή την Αμπελία, ένα δεκαεφτάχρονο όμορφο κορίτσι που ανήκει στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Η Αμπελία θα μπει στο σπίτι της Χρύσας, και όσο κι αν φαίνεται παράταιρο στις μέρες μας, οι δυο γυναίκες θα συμβιώσουν αρμονικά καθώς η Χρύσα έχει συμβάλει με την στάση της στο να έρθει η σύγκρια στο σπιτικό της μιας και όπως κάθε γυναίκα της Μέσα Μάνης κατανοεί την επιτακτική ανάγκη των μανιατών για τεκνοποίηση.... Στο σπίτι του Περγαντή θα φωλιάσει η χαρά του ερχομού, η ανιδιοτελή αγάπη, ο πόνος του αποχωρισμού....

Μια συγκλονιστική ιστορία, γραμμένη με λόγο μεστό και γοητευτικό, που φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με μεγάλα διλήμματα, τον παροτρύνει σε ενδοσκόπηση και τον οδηγεί να συνειδητοποιήσει πως τα συναισθήματα πολλές φορές διαμορφώνονται από την τοπική κουλτούρα.

Η συγγραφέας:

Η Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής, της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει μετεκπαιδευτεί στο Μαράσλειο Διδασκαλείο. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση, αρθρογραφεί σε παιδαγωγικά περιοδικά, συμμετέχει εθελοντικά σε οργανώσεις για την προαγωγή της λογοτεχνίας, είναι ενεργό μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και έχει εκδώσει πολλά βιβλία για παιδιά και μελέτες λαογραφικού περιεχομένου. Έχει ενταχθεί στο Μητρώο Επιμορφωτών του προγράμματος «Καινοτόμες Δράσεις ενίσχυσης της φιλαναγνωσίας των μαθητών» και έχει αναλάβει επιμορφωτικό έργο σε ημερίδες επιμόρφωσης εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

 

Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης (World Kindness Day)

Η Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης (World Kindness Day) καθιερώθηκε το 2000 με πρωτοβουλία του Παγκοσμίου Κινήματος Καλοσύνης (World Kindness Movement), που συσπειρώνει εθνικές μη κυβερνητικές οργανώσεις – μέλη του Κινήματος. Η καλοσύνη είναι ένα θεμελιώδες μέγεθος της ανθρώπινης κατάστασης, που γεφυρώνει τις διαφορές φυλής, φύλου, θρησκείας και πολιτικής.
Η Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 13 Νοεμβρίου.

«Dance me to the end of love»: Η ιστορία πίσω από το ερωτικό τραγούδι των κρεματορίων του θανάτου και της φρίκης.

Ένα τραγούδι κόντρα στη φρίκη του ναζισμού.

Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως περισσότερο κι απ’ τον άνθρωπο που του το αφιέρωσαν. Η μυσταγωγία της μελωδίας, η αισθαντικότητα των φωνών, η αναγλυφότητα των συναισθημάτων, ο κραδασμός των αισθήσεων, σε ταξιδεύουν τόσο μακριά απ’ τη λογική, τόσο βαθιά στο κέντρο του σύμπαντος της ανθρώπινης «ολότητας», αυτής της αίσθησης του αέναου, του ανέπαφου, του αμόλυντου, του αθάνατου, που σου υπόσχεται ο έρωτας, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως κανείς ποτέ δεν ανακάλυψε ούτε θα ανακαλύψει, δεν γεύτηκε ούτε θα γευτεί, δεν ρίγησε ούτε θα ριγήσει, δεν διαλύθηκε ούτε θα διαλυθεί για τον έρωτα όπως εσύ. Πως κανείς δεν ένιωσε αυτό το απόκοσμο χάδι, που άλλοτε μοιάζει ουρανός άλλοτε ανάσα της αβύσσου, άλλοτε φωτιά των αισθήσεων άλλοτε σκίρτημα θανάτου, τόσο έντονα όσο εσύ, τόσο έντονα όπως αυτό το τραγούδι σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου καθώς ξορκίζει το θάνατο, αφού κάθε έρωτας, κάθε οργασμός των αισθήσεων, είναι ένας μικρός θάνατος – και γι’ αυτό άλλωστε ο έρωτας αυτή η «ανδρόγυνος» οντότητα είναι η μόνη εν ζωή αθανασία, ο μόνος μάγος που μπορεί πάντα με το ίδιο, με αυτό το ένα και μοναδικό του ξόρκι, να νικάει το φθαρτό.
Και γι’ αυτό ο έρωτας κι ο θάνατος που ξεχειλίζουν από τούτο το απόκοσμης ομορφιάς τραγούδι σε συνεπαίρνουν αμέσως, ρίχνοντάς σε στην αγκαλιά αυτού του παντοτινού ταγκό, του ρυθμού που αναδύθηκε από τα μπορντέλα της Αργεντινής για να κατακτήσει, να αλώσει ολοκληρωτικά, το σώμα της Δύσης.
Όμως σε τούτο το τραγούδι του έρωτα, ο θάνατος είναι πολύ πιο παρών, πιο εφιαλτικά αδυσώπητος, απ’ ό,τι θα φανταζόταν ποτέ κανείς… Η ψυχρή του ανάσα είναι διάχυτη παντού. Η αλήθεια του παγώνει το καυτό φιλί των εραστών, αφυδατώνει την υγρασία των αισθήσεων, επισκιάζει τα χρώματα του πάθους παύει την πανδαισία των αγγιγμάτων.
Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι ριγούν στο άκουσμά του…

Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι γεμάτο επιθανάτιες κραυγές ενός παράλογου μαρτυρίου, στοιχειωμένο από το κλάμα των παιδιών, από τη κραυγή των σημαδεμένων, από τον ψίθυρο των σκελετωμένων που δεν είχαν πια φωνή, από το ανατριχιαστικό σύρσιμο των νεκροζώντανων που περίμεναν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, μέσα στην εξαθλίωση, την αγωνία, το μαρτύριο, το τέλος τους.
Είναι ποτισμένο από εκείνη τη φρικτή μυρωδιά της καμμένης σάρκας, από τον παραλογισμό του ναζισμού –του ναζισμού που αναβιώνει σήμερα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα πια αλλά σαν θέατρο του παραλόγου.

Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, του Νταχάου, πηγαίνοντας από την ουρά της φρίκης, να θανατωθούν και να καούν στα κρεματόρια. Είναι όλα τα τελευταία βλέμματα που κοίταξαν τον κάθε Εβραίο μουσικό και το «φλεγόμενο βιολί» του, με την ιστορία ζωής, πόνου, που κουβαλούσε το καθένα απ’ αυτά, την ώρα που εκείνοι βάδιζαν προς το θάνατο, και την ίδια ώρα που ο συγκρατούμενός τους μουσικός υποχρεωνόταν από τους ναζί να παίζει κλασική μουσική στους διαδρόμους αυτής της γήινης κόλασης.

σκίτσο της Helga Weissova

Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένας χορός ως το τέλος της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης, που εφορμώντας από τη γενεσιουργό πηγή του πάθους για τη ζωή, μπορεί εντέλει να αγκαλιάζει σφιχτά συμπαρασύροντας ως το θάνατο ακόμα και την ίδια την αγάπη. Γι’ αυτό ενώ είναι ένα τραγούδι που γεννήθηκε από το θάνατο, μπορεί να αγκαλιάζει, να δονεί τον έρωτα και τη ζωή…
Γιατί, σύμφωνα με το δημιουργό του Leonard Cohen όπως διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό «Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου, και γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Όμως το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική,την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί” εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης, και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εντέλει να γνωρίζει κανείς την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτή την γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».

Σήμερα, λοιπόν, με αφορμή τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» -το Πογκρόμ κατά των Εβραίων στις 9 Νοέμβρη του 1938 από τη ναζιστική Γερμανία…
…σήμερα «χόρεψέ με στην ομορφιά σου, με ένα φλεγόμενο βιολί», μία νότα, έναν ήχο, μια μελωδία, ένα όραμα που να κάψει επιτέλους τη φρίκη αυτού του κόσμου, να κάνει στάχτη την ασκήμια του, τον παραλογισμό του, το μάταιο και άσκοπο πόνο, το θρήνο για την ανθρωπιά που χάνει ξανά και ξανά στο λυκόφως της ντροπής της η ανθρωπότητα…
Dance me to the end of love…

Τα 24 βιβλία που ενέπνευσαν τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, με ένα υπέροχο λογοτεχνικό μυαλό. Τα δύο του αριστουργήματα, το Εκατό Χρόνια Μοναξιά (1967) και Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας (1985) τον έκαναν γνωστό στο ευρύ κοινό.

Ποια ήταν όμως τα βιβλία που ενέπνευσαν τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες;

Το Brain Pickings συγκέντρωσε τα βιβλία που επηρέασαν τον Μάρκες κατά τη διάρκεια της ζωής του -σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Living to Tell the Tale. Αυτά είναι:

1. Το Μαγικό Βουνό, Τόμας Μαν (The Magic Mountain, Thomas Mann)
2. Ο Άνθρωπος πίσω από το Σιδηρούν Προσωπείο, Αλέξανδρος Δουμάς (The Man in the Iron Mask, Alexandre Dumas)
3. Οδυσσέας, Τζέιμς Τζόυς (Ulysses, James Joyce)
4. Η Βουή και η Μανία, Γουίλιαμ Φόκνερ (The Sound and the Fury, William Faulkner)
5. Καθώς ψυχορραγώ, Γουίλιαμ Φόκνερ (As I Lay Dying, William Faulkner)
6. Άγρια Φοινικόδενδρα, Γουίλιαμ Φόκνερ (The Wild Palms, William Faukner)
7. Οιδίπους Τύραννος, Σοφοκλής
8. Το σπίτι με τα εφτά αετώματα, Ναθάνιελ Χόθορν (The House of the Seven Gables, Nathanial Hawthorne)
9. Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά, Χάριετ Μπίτσερ Στόου (Uncle Tom’s Cabin, Harriet Beecher Stowe)
10. Μόμπι Ντικ, Χέρμαν Μέλβιλ (Moby Dick, Herman Melville)

11. Γιοι και εραστές, Ντ. Χ. Λώρενς (Sons and Lovers  D.H. Lawrence)
12.  Χίλιες και μία νύχτες (The Arabian Nights: Tales from a Thousand and One Nights)
 13. Η Μεταμόρφωση, Φραντς Κάφκα (The Metamorphosis  Franz Kafka)
14. Το Άλεφ , Χόρχε Λουίς Μπόρχες (The Aleph and Other Stories  Jorge Luis Borges)
15. Συλλογή διηγημάτων του Έρνεστ Χέμινγουεϊ (The Collected Stories Ernest Hemingway)
16. Point Counter Point, Άλντους Χάξλεϋ (Aldous Huxley)
17. Άνθρωποι και Ποντίκια, Τζον Στάινμπεκ (Of Mice and Men  John Steinbeck)
18. Τα Σταφύλια της Οργής, Τζον Στάινμπεκ (The Grapes of Wrath John Steinbeck)
19. Καπνοτόπια, Έρσκιν Κάλντγουελ (Tobacco Road  Erskine Caldwell)
20. Stories, Κάθριν Μάνσφιλντ (Katherine Mansfield)
21. Manhattan Transfer, Τζον Ντος Πάσσος (John Dos Passos)
22. Portrait of Jennie  Robert Nathan
23. Ορλάντο, Βιρτζίνια Γουλφ (Orlando Virginia Woolf)
24. Η κυρία Νταλογουέι, Βιρτζίνια Γουλφ (Mrs. Dalloway Virginia Woolf)

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες πέθανε το 2014, σε ηλικία 87 ετών.