Ο δρόμος της ζωής μας ορίζεται από τον ανταγωνισμό και έτσι νομίζουμε πως η κορυφή βρίσκεται σε ένα μόνιμο ανέβασμα. Ένα ανέβασμα που κάποιοι το έχουν καταλάβει, ως «ποδοπατώ» ότι βρω μπροστά μου, αρκεί να πετύχω τον σκοπό μου.
Έτσι δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι βγάζουν στην επιφάνεια το εγώ τους, το οποίο κάποιες φορές το κρύβουν πίσω από ένα προσωπείο, καλής θέλησης και προσφοράς.
Το μόνο που τους νοιάζει είναι να ανέβουν πιο ψηλά από τους άλλους. Χωρίς να τους νοιάζει τι ακριβώς προκαλούν στους συνανθρώπους τους. Με αποτέλεσμα να ανέβουν μεν στην «κορυφή», η οποία έχει μία κρυφή τσουλήθρα.
Μία τσουλήθρα, η οποία τους αναγκάζει στην πορεία της ζωής τους, τελικά να πέσουν πιο κάτω από ότι ξεκίνησαν. Κάποιες φορές με φόρα και κάποιες φορές αργά και βασανιστικά. Ανάλογα με το πόσο βασανίζουν ή εκμεταλλεύονται τους άλλους είναι και το ανάλογο πέσιμο.
Υπάρχουν δε και οι άλλοι άνθρωποι που έχουν ως οδηγό το ήθος και που θα κρατήσουν τα πάντα στη ζωή τους σε ένα επίπεδο χαμηλών τόνων και μία αρετή αγάπης και αυταπάρνησης. Που όμως όλο αυτό δεν είναι υποκριτικό αλλά πραγματικό.
Έτσι κατά τη διάρκεια της ζωής οι δεύτεροι που νομίζουν ότι είναι χαμηλά, είναι πολύ πιο ψηλά από τους πρώτους και αυτό γιατί το ήθος είναι σαν όλα τα κλασικά. Έχει σταθερή αξία και ποτέ δεν έχει διακυμάνσεις.
Έτσι δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι βγάζουν στην επιφάνεια το εγώ τους, το οποίο κάποιες φορές το κρύβουν πίσω από ένα προσωπείο, καλής θέλησης και προσφοράς.
Το μόνο που τους νοιάζει είναι να ανέβουν πιο ψηλά από τους άλλους. Χωρίς να τους νοιάζει τι ακριβώς προκαλούν στους συνανθρώπους τους. Με αποτέλεσμα να ανέβουν μεν στην «κορυφή», η οποία έχει μία κρυφή τσουλήθρα.
Μία τσουλήθρα, η οποία τους αναγκάζει στην πορεία της ζωής τους, τελικά να πέσουν πιο κάτω από ότι ξεκίνησαν. Κάποιες φορές με φόρα και κάποιες φορές αργά και βασανιστικά. Ανάλογα με το πόσο βασανίζουν ή εκμεταλλεύονται τους άλλους είναι και το ανάλογο πέσιμο.
Υπάρχουν δε και οι άλλοι άνθρωποι που έχουν ως οδηγό το ήθος και που θα κρατήσουν τα πάντα στη ζωή τους σε ένα επίπεδο χαμηλών τόνων και μία αρετή αγάπης και αυταπάρνησης. Που όμως όλο αυτό δεν είναι υποκριτικό αλλά πραγματικό.
Έτσι κατά τη διάρκεια της ζωής οι δεύτεροι που νομίζουν ότι είναι χαμηλά, είναι πολύ πιο ψηλά από τους πρώτους και αυτό γιατί το ήθος είναι σαν όλα τα κλασικά. Έχει σταθερή αξία και ποτέ δεν έχει διακυμάνσεις.
Οι δεύτεροι αυτοί χαρακτήρες είναι αυτοί που απολαμβάνουν κάθε τι στη ζωή τους και θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς για κάθε τι.
Ενώ οι πρώτοι πάντα και για τα πάντα θα θεωρούν τους εαυτούς τους άτυχους, θα ψάχνουν να βρουν σε όλα πρόβλημα. Θα νιώθουν πάντα ότι παίρνουν πολύ λιγότερα από αυτά που αξίζουν. Έτσι τελικά τους συμβαίνει ακριβώς αυτό, όποιος ζητάει τα πολλά χάνει και τα λίγα.
Ενώ ο δεύτερος χαρακτήρας με το ήθος ως οδηγό, δεν ψάχνει την κορυφή, αλλά την ουσία της ζωής. Απολαμβάνουν κάθε γωνιά της ζωής και είναι ευχαριστημένοι για κάθε τους μέρα. Ευγνωμονούν και ευχαριστούν τους πάντες, αλλά κυρίως τον Θεό.
Αν λοιπόν αναζητάς την κορυφή να ξέρεις ότι η κορυφή είναι πάντα στις χαμηλές πτύσεις και όχι στις ψηλές. Όσο πιο ψηλά ανέβει κάποιος τόσο πιο εύκολο είναι να πέσει. Όσο πιο μεγάλο καράβι έχει κάποιος, τόσο καλύτερο καπετάνιο θέλει.
Το ήθος, η αυταπάρνηση και η ευγνωμοσύνη είναι πάντα σαν το καλό κρασί, που χρόνια ωριμάζει για να δώσει την καλύτερή του γεύση.
Αν αναζητάς την κορυφή μείνε στις δονήσεις των 3 αυτών «όπλων» για να έχεις μόνιμη ευημερία και αφθονία στα πάντα.
Η κορυφή δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά και στην καταξίωση μια θέσης. Αλλά στο κάλλος της ψυχής και στην καταξίωση της σχέσης. Γιατί το κάλλος και η ανάπτυξη της ψυχής δίνει πάντα καλές και γεμάτες ουσία σχέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου